Hoe bijzonder dat een week later het leven zelf ingreep en me door een val stilzette. En dat niet voor even, want ik ben nog steeds aan het revalideren en resetten op diverse lagen.
. Mijn grote rozenkwarts hart ging mee als anker en reminder voor zelfzorg en zelfliefde.
Vorig jaar schreef ik een blog over bang zijn. Vandaag herinnert een vriendin mij er aan. Ik herlees de tekst van toen en ben in tranen. Want ik ben wéer bang……
Bang dat mijn enkel niet geneest en ik nooit meer vrijuit aan het dansen kom. Bang dat ik geen lange wandelingen meer kan maken. Bang dat ik altijd pijn en ongemak houd. Bang dat ik niet meer het werk kan doen zoals deze retraites geven, waar mijn hart zo blij van wordt. Bang dat mijn lief mijn klaagzang zat wordt en afscheid van me neemt. Bang dat ….
Mijn vorige blog van 8 maanden geleden had als titel: 'de gevallen vrouw'. Ik zat in het gips na een dubbele enkelbreuk. Blij dat ik uiteindelijk niet geopereerd hoefde te worden. En over een paar maanden mijn gewone leventje weer kon oppakken. Dacht ik…..
Inmiddels blijkt dat mijn enkel instabiel is en ik nog een hele tijd mag nemen om te revalideren. Ik blijf beperkt in dagelijks functioneren: ik wandel 1 à 2 km, zwem 15 minuten, fiets korte routes op een e-bike en sta bij voorkeur op stevige wandelschoenen met zooltjes (beetje warm nu ). De ene dag heb ik meer last dan de andere, maar er is altijd pijn en ongemak
Oorzaak: inschattingsfout door de orthopeden destijds. Mijn letsel had meteen geopereerd moeten worden (breuken vastzetten met plaat en schroeven). Dat bleek onlangs tijdens een second opinion door een gespecialiseerd professor in het MUMC Maastricht. De breuken zijn weliswaar nu toch spontaan aan het genezen, maar het hele gebied er rond om heen reageert overprikkeld en reactief, met alle klachten van dien.
En weet je: ik wíst het. Ik wist dat het niet goed zat, vanaf dag 1 heb ik dat ook genoemd. Maar wilde ook de artsen en fysiotherapeuten vertrouwen, die steeds benadrukten dat ik geduld moest hebben en te snel wilde. Want ik herken wantrouwen in mijn systeem en nam me voor dat deze keer niet als leidraad te nemen. Maar daarmee veronachtzaamde ik mijn innerlijke stem, mijn dieper weten, dat anders sprak…
Wat ik helder ervaar nu is een keuze te hebben in wat ik voed: verontwaardiging, boosheid op het ziekenhuis, zwelgen in zelfmedelijden etc.
Of zijn met wat is, bewegen naar overgave en buigen voor alle mooi lessen die dit proces me geeft. De gedwongen tijd en rust gebruiken om verder te onthaasten, oude trauma’s die opspelen opnieuw aan te kijken en een grote reset, op alle lagen.
Ik koos voor het laatste. En zak nu steeds meer in tijdloosheid. Ben veel in de natuur en leer van haar wijsheid. De diepe rust en verstilling brengt me op nieuw terrein, waar het goed toeven is. En ondertussen word ik steeds zachter naar mezelf, spreek liefdevol met mijn voet (zielenpoot, zoals een collega hem met een knipoog noemde), moedig haar aan, raak haar veelvuldig aan, spreek vertrouwen uit en stimuleer mijn zelfhelend vermogen op diverse manieren.
Hoe stiller ik word, hoe meer ik het grotere plaatje kan zien en vertrouw op volledige heling en genezing. Voel hoe de aarde en het leven me draagt , ook -of misschien wel juist- nu. Het komt goed, al weet ik nog niet hoe dat er uit zal zien. Het ís al goed. Zelfzorg ten voeten uit, daar oefen in nu volledig in. Belichamen wat ik tijdens de retraites teach. Waardoor ik straks nog meer doorleefd de zelfzorg retraites kan vormgeven😊.
De geplande retraite van oktober 2022 kan nog niet doorgaan. Ik werk verder aan mijn herstel en heling. Maar in 2023 ben ik er weer, gelouterd en met een nieuwe balans! Data volgen eind 2022.
Graag ontmoet ik je dan!
Foto: medicijnwiel op www.hofvanmoederaarde.nl, waar ik graag mediteer.
'DE GEVALLEN VROUW'
11-01-2022 om 11.00 uur: ik stap naar buiten, glij uit, val en hoor bot breken. Gecompliceerde dubbele enkelbreuk, is de diagnose in het ziekenhuis even later. 'Daar hebben we de gevallen vrouw', luidt de begroeting van de fantastische verpleegkundige in de gipskamer. Been hooghouden, mogelijk volgende week nog een operatie, minimaal 6 weken gips en rust rust rust….Daarmee word ik naar huis gestuurd.
Interessant wat er om, in en door mij heen bewoog, afgelopen 2 weken. Die tijd nodig gehad om al mijn werk over te dragen; jeej, misschien deed ik ook wel een beetje veel…..?
Me verhouden tot stilgezet worden, dealen met pijn en volledig afhankelijk zijn. Oude angsten onder ogen zien, die volop getriggerd worden. Wat een impact, in plaats van dansen, letterlijk en figuurlijk wiebelig zijn en ‘van de been’. Een roller coster aan emoties, kwetsbaarheid in een nieuwe vorm verwelkomen. Daarnaast ook nog hulp vragen en toelaten, ook zo’n dingetje. Mógen ontvangen. Belangeloos. Ontroerd zijn door zoveel lieve vrienden die er ‘gewoon’ zijn. Met als topper mijn lieve partner Richard, die alles uit handen laat vallen, een week zorgverlof opneemt en me door de eerste periode heen helpt.
En nu, nadat het stof is neergedaald, kan ik langzaam zakken in ‘niets hoeven, niets moeten’. Hoe lang is dat eigenlijk geleden? Ken ik dat nog wel? Natuurlijk zijn er vakanties en ontspannen weekenden, maar dit raakt een andere dimensie. Zelfzorg belichamen, preach what you teach. Compassievol zorgdragen voor mijn enkel, zodat hij volledig kan herstellen. Het tempo daarin respecteren, grenzen voelen en er naar luisteren. Ook al wil mijn mind soms anders. Overgave aan wat is….
En dan zie ik opeens dit beeldje, dat al 20 jaar mijn vensterbank siert, met nieuwe ogen. Tranen wellen op. Het illustreert wat ik nu mag doen. En zoals je ziet; ik ben er nog niet. Maar vandaag begin ik aan mijn eerste boek: 'Weet niet kunde, ontspannen omgaan met onzekerheid en ongemak'. Waarom lag het al op de plank?
Ik heb nog ff de tijd, want mijn controle afspraak in het ziekenhuis is 22-02-2022 om 2.00 uur PM. Weer een Interessante datum.
Ps de retraite van 18-22 febr vervalt. Hersteltijd. Maar 22-25 april ben ik er weer bij! Vol nieuwe ervaringen, mét de kracht van kwetsbaarheid. Nog 4 plekken vrij.
Warm welkom!
