Geen tijd hebben voor bezinning is geen tijd hebben om te kijken waar we heen gaan, omdat we het te druk hebben met er te komen.

Ik groeide op bij ouders die kennis en studeren belangrijk vonden. Héel belangrijk. Hoge cijfers en boekenwijsheid werd erg gewaardeerd. Dat maakte dat ik mijn leven lang allerlei studies en opleidingen volgde. Ik werd gewaardeerd, zeker. Om wat ik deed. Niet om wie ik was… Daar kleefde uiteindelijk een behoorlijk prijskaartje aan, iets wat ik pas op latere leeftijd ontdekte en kon ontrafelen. Een lange weg in pijn, bewustwording en heling.

Tegelijkertijd heeft het heeft me veel goeds gebracht; na een aantal studies en banen in de wijkverpleging, kinderpsychiatrie, en jeugdzorg, geef ik al weer 15 jaar met veel plezier les als docent Pedagogiek aan diverse HBO en Masteropleidingen bij de HAN in Nijmegen. Met éen verschil: ik doceer de laatste jaren slechts hetgeen ík belangrijk vind in het leven; supervisiekunde, coachingsvaardigheden en communicatietrainingen. Ofwel alles wat te maken heeft met oprechte aandacht, werkelijk contact en verbinding.

Daarnaast begeleid ik vanuit mijn eigen praktijk ’de Onderstroom’ particulieren en professionals met diverse vragen. Zowel op het gebied van zingeving, stressreductie, persoonlijke ontwikkeling en bewustwording, als werk gerelateerde vragen en duurzame inzetbaarheid.

Wanneer ik zoals afgelopen periode groepen gemotiveerde huisartsen en studenten mag begeleiden met mindfulness en compassie, voel ik dankbaarheid. Ook wanneer ik werk aan mijn eindscriptie tot Biodanza docent over het ingewikkelde thema ‘kwetsbaarheid’. En zeker als ik mag oppassen op mijn 3 prachtige kleinkinderen; de beste leermeesters en ‘spiegeltjes’ ever.

Kortom: ik sta midden in het leven, volop genietend van alle mooie mensen die ik mag ontmoeten en die me toe vertrouwen een stuk mee te lopen op hun levenspad.

Al jarenlang doe ik dat met individuele sessies en groepstrainingen. De laatste tijd signaleer ik daarbij steeds vaker dat deelnemers verlangen naar nog meer verdieping. Tijd om te vertragen en los te komen van de dagelijkse drukte en hectiek. Zonder afleiding, een periode offline zijn. Om de weg naar binnen te kunnen maken. Helder zicht te creëren. En soms de moed te vinden om werkelijk te kijken en omarmen wat is.Te voelen wat er werkelijk toe doet, het leven zinvol maakt. Los te laten wat niet (meer) past. Resetten, opnieuw kiezen. En steeds meer te worden wie ze ten diepste zijn.

Zo ook bij mij zelf. Ik ervaar een toenemende behoefte aan onthaasten. Meer rust creëren en geregeld ‘stilstaan’, zogenaamde ‘prutteltijd’. En organiseer regelmatig een (stilte) retraite voor mezelf.

Elke keer als ik me dit toesta, word ik geraakt, geroerd. Door vreugde én verdriet… Vreugde, om steeds meer te ‘zakken’ en thuis te komen in mezelf. Me open te stellen voor wat op dat moment diep in mij leeft, gezien en gevoeld wil worden. Alles verwelkomend, zonder oordeel. Ook mijn neiging om de waarheid te vervormen of onprettige gevoelens weg te moffelen. Evenals meneer de interne criticus, die door de dag heen vanaf mijn schouder kwettert en ongezouten commentaar levert. Naar mezelf (‘wat zeg je dat nu stom’) maar ook naar anderen. Vooral als ik de verbinding met mezelf wat ben kwijtgeraakt…

Hoe meer ik afschakel, bij mezelf incheck en me kan overgeven aan wat is, hoe meer ik mezelf weer ontmoet. Voel waar mijn verlangen ligt, mijn passie en wat mijn diepe drijfveren zijn om te doen wat ik doe. Zie waar ik afgedreven ben. Herken mijn ‘vuurtoren’ weer, als anker voor keuzes in mijn leven en die me richting geeft wanneer er hobbels op mijn levenspad zijn. Het leven is immers niet maakbaar…

En al leidt dat niet meteen tot actie of word ik slechts overspoeld door angst of verdriet; ik vóel mezelf weer, weet wat er voor mij werkelijk toe doet, van waarde is. En mijn hart stroomt over… Ik kom weer thuis. Thuis bij mezelf. Een geschenk! En oefen om op mijn gemak te raken met ongemak. Goed te vóelen in plaats van proberen me góed te voelen. Kwetsbaar durven zijn. Milder, vriendelijker en zachter te worden. Naar anderen, maar vooral naar mezelf. De weg van moeten naar moed. En van hard naar hart… Om steeds weer die beweging naar binnen te maken. En van daar uit vrij het leven in te gaan. Verbonden met mezelf en anderen.

Een hele reis. Een boeiende reis. Ga je mee? Ik nodig je uit. Weet je welkom!